Erwin loopt (voorlopig) niet meer

Om een kort verhaal lang uit te leggen:

Vorige week dinsdag (23-08-2011)… ik was op tijd klaar met werk en fietste naar huis. We wilden nog een nieuw tosti-ijzer kopen en terwijl ik langs de Blokker fietste dacht ik “goh, daar kan ik nog wel eens kijken”. Binnen 5 minuten geslaagd en tosti-ijzer op de bagagedrager gebonden.

Terwijl ik door het dorp fietste dacht ik iets te horen ritselen. Al fietsend keek ik of ik misschien de bon van het tosti ijzer kwijt was geraakt. Dat was ik… hij was uit het tasje gewaaid. Op dat zelfde moment zag ik Wendy met Mees voorop en Roos op haar eigen fiets aan komen fietsen. Leuk! Na even snel te hebben begroet legde ik uit dat ik nog even snel terug zou fietsen om het bonnetje te halen. Met tas aan het stuur fietste ik snel terug. Terwijl ik dat deed bleef ik haken met mijn knie in de tas aan het stuur en met mijn teenslipper aan mijn trapper en voor ik het wist lag ik op de grond.

Wendy en de kids hebben de val niet zien gebeuren, maar waren er wel snel. Evenals een hoop ander mensen. Wendy had al snel gezien dan mijn enkel er niet meer uitzag als dat het hoorde.  Ze heeft de huisarts gebeld terwijl ik ondertussen geholpen werd door allerlei omstanders. Er kwamen pleisters, theedoeken, een stoel. De fiets werd aan de kant gezet en er werd voorgesteld mij naar de huisarts te brengen, zodat Wendy met de kids alvast de auto kon volladen met spullen, zodat ik naar het ziekenhuis kon. Dat had de huisarts al wel gezegd na overleg met Wendy, maar daar had ik wel een verwijzing van de huisarts voor nodig, en die moest mij daarvoor zien. Roos wou papa echter niet meer laten gaan, dus die is bij mij op schoot in de auto met een vreemde mevrouw met mij naar de huisarts gereden. Mijn fiets en die van Roos bleven in het dorp achter. Ook de huisarts had het reuze druk en deed een snelle blik en zou mijn komst bekend maken bij de SEH (spoed eisende hulp).

Wendy heeft thuis de nodige spullen bij elkaar gegooid: eten voor de kids (het was tenslotte bijna etenstijd) spullen voor mij etc. Al deze bedrijvigheid deed de overbuurman ook alarmeren. Toen ik de auto van de vreemde mevrouw uit strompelde en over hinkelde naar onze auto bood hij zijn hulp aan om mij te brengen. Dit was wel handig… erg handig zelfs.

Iets ging er mis mijn zijn autoalarm, zodat ik met hem met “gillende sirene” naar het ziekenhuis ben gereden. Op de SEH hulp werd ik best snel opgevangen en heb ik uitgelegd wat het probleem was. Daarna werd er een röntgenfoto van mijn enkel gemaakt. Aangezien de enkel niet goed te zien was maakten ipv 2 uiteindelijk 5 foto’s vanuit verschillende hoeken. Dit omdat er nogal een rommelig beeld te zien was.

Bij terugkomst van de arts zei hij dat het er niet goed uit zag en dat er een CT scan van mijn voet gemaakt moest worden. Ik werd naar de CT gereden en moest mijn voet twee minuten stil houden terwijl de scan gemaakt werd. Uit deze scan bleek dat er een bot in mijn enkel gebroken was. Ze gaven me morfine om mij tijdens het ingipsen niet zoveel pijn te bezorgen bij het “zetten” van de voet. Binnen 10 minuten zou dat moeten werken aldus de verpleging.

Na 10 minuten kwam de verpleger terug en begon met de voorbereiding van het gipsen. Ook de arts, die ondertussen een “co” op sleeptouw had kwam. Helaas werkte de morfine niet echt goed, want bij het sjorren aan mijn enkel had ik toch nog behoorlijk wat pijn. Nadat het gips wat was uitgehard, werd mij door de arts verteld dat ik de volgende dag gebeld zou worden, omdat hij de breuk nog wou bespreken met andere artsen.

Uiteindelijk kon ik naar huis en werd ik door Wendy en Roos opgehaald. Mees lag ondertussen in bed en de buren hadden een babyfoon.

De volgende dag werd ik ‘s ochtends al direct om 8:00u gebeld door de arts. Het bleek dat het bot zo beschadigd was dat ze het rust moesten geven door het ruimte te geven met behulp van een externe fixateur. Dit vergde een operatie die met spoed zou worden aangevraagd. Of ik woensdag nog geopereerd zou worden was de vraag. Uiteindelijk kreeg ik via de telefoon te horen dat het vrijdag pas zou gebeuren. Donderdag de 25e zou ik langs moeten komen voor een pre-operatieve screening door de anaesthesioloog.

Die woensdag heb ik niet veel gedaan en ‘s middag nog veel geslapen.

Donderdagochtend kon ik met Wendy en de kids meerijden voor mijn afspraak. Ik kreeg een vragenlijst die ik moest invullen. Daarna nog een gesprek met anaesthesie. Ik kon kiezen voor een algehele narcose of een ruggeprik. Ik koos de laatste, omdat ik toch eigenlijk ook wel wou meekrijgen wat ze allemaal aan het doen waren.

Na dit gesprek heeft Wendy mij thuisgebracht. ‘s Avonds heeft ze Roos en Mees naar opa en oma gebracht (dit was toch al het plan).

Die dag voornamelijk films op TV gekeken.

Vrijdag… operatiedag. Ik zou mij om 11:30u moeten melden bij de balie in het ziekenhuis. Wendy had gezien dat mijn operatie gepland stond om 12:20u. Een collega van Wendy heeft mij naar het ziekenhuis gebracht. Daar stond Wendy op mij te wachten. Samen zijn we naar de trauma-afdeling op de 7e etage gegaan waar ik werd opgevangen door de verpleging. Die brachten mij naar mijn twee persoons kamer. Ook werd ik gewaarschuwd dat het nog wel even kon duren. Ondertussen had ik alleen om 6:00u ‘s ochtends nog een kop thee gedronken en had ik behoorlijk trek. Maar ja, ik mocht niets hebben. Om kwart over twee werd er uiteindelijk gezegd dat het tijd was om om te kleden. Ik had Wendy ingeseind dat het ging gebeuren, zodat ze naar me toe kwam. Met bed en al werd ik naar beneden gebracht naar de OK. Eerst werd er een infuus geplaatst en kreeg ik antibiotica en vocht. Daarna werd ik naar de OK gereden en ontmoete ik de arts die mij ging opereren. Deze liet mij op een computerscherm zien wat voor soort fixateur ik zou krijgen. De ruggeprik werd gezet. Het duurde nog wel even voordat ze helemaal gevoelloos waren. In eerste instantie was ik bang dat ik nog niet genoeg verdoofd was, maar op een gegeven moment vroeg de anaesthesioloog of ik iets voelde. Nee, gaf ik als antwoord, waarop hij zei dat de eerste sneetjes al gezet waren. Dit was om 15:15u. Om 15:50u zaten er na wat geboor, getrek en geknip 4 pinnen in mijn botten: 2 in mijn scheenbeen, en twee door en door, door mijn hielbot. Hierop werd de fixateur gemonteerd.

Na de OK werd ik nog een half uur op de verkoeverkamer gelegd. Hierna mocht ik terug naar de verpleegafdeling. Hier zag ik Wendy, die intussen klaar was met werken, ook weer terug.

Tot een uur of 20:00u zou de verdoving in mijn onderlichaam werken. En inderdaad, langzaam maar zeker kwam het gevoel terug. Eerst in mijn tenen, daarna de rest. Hiermee kwam ook de pijn. Die avond kreeg ik in totaal 15ml morfine, maar de pijn leek niet echt minder te worden. Uiteindelijk ben ik toch rond half 12 in slaap gevallen en heb redelijk geslapen.

De volgende dag zou ik om 10:30u uitleg krijgen hoe de wondjes twee maal per dag schoongemaakt moesten worden. Wendy zou hier ook bij zijn. Ik had toen nog het idee dat ik dit wel zelf kon doen 🙂

Het schoonmaken is even een klus, maar stelt niet zo heel veel voor, het is wel bij sommige pinnen nogal pijnlijk. Het doel is dat er geen infecties ontstaan. Er mogen geen korstjes ontstaan rond de pinnen, de huid moet los zitten en niet vastplakken aan de pinnen. Schoonmaken gaat met zout water, gaasjes en wattenstokjes.

Die zaterdag was het plan om de pijn even aan te zien hoe het daarmee ging en ‘s avond om half 8 mochten we aan de verpleging nog eens laten zien dat we de wondjes zelf goed konden schoonmaken, voordat ik het groene licht zou krijgen om naar huis te gaan.

Ik kreeg een batterij aan medicatie voorgeschreven:

• 4x daags 2 Paracetalmol
• 3x daags Diclofenac
• 1x daags Omeprazol
• 2x daags Oxycontin
• 1x daags Fraxiparine
• 1x dagas Movicolon
• minimaal 2x daags Oxynorm instant

‘s Middags zijn mijn ouders nog langs geweest.

Het verschonen ging ‘s avonds prima, zodat ik naar huis mocht.

Thuis heb ik ondertussen een extra set krukken voor boven, een looprekje voor overdag beneden en een rolstoel. Ook heb ik mijn eigen apotheek nu Wendy voor bijna 4 weken medicatie en verband in huis heeft gehaald. 4 weken is de tijd dat de fixateur aan mijn voet moet blijven zitten. Daarna mag het eraf en nog steeds onbelast voor nog onbekende tijd. A.s. vrijdag (de 2e)moet ik ‘s ochtends weer naar het ziekenhuis voor een gesprek met de arts een een controle röntgenfoto.

Wordt vervolgd…