Pinnen er weer uit

Ondertussen zijn we (bijna) vijf weken verder sinds de externe fixateur in mijn linker voet is gezet. Vandaag zou hij verwijderd worden. Ik had om negen uur een afspraak in ziekenhuis Rijnstate te Zevenaar (voor het gemak). Eerst hebben we de kids naar het KDV gebracht, zodat Wendy mij rustig weg kon brengen. Helaas was het mistig, zodat het meteen extreem druk op de weg was. Het leek erop dat we de afspraak niet zouden halen, maar gelukkig waren we stipt op tijd.

Ik stond gepland om om 11:40u geopereerd te worden, maar werd om half elf al geroepen, snel de OK kleren aan. Op de verkoever  kreeg ik de ruggenprik die even niet lekker gezet werd: er werd een zenuw geraakt, zodat mijn linkervoet eventjes steekte/bewoog.

Daarna kon ik naar de OK. Helaas mocht ik niet kijken naar het verwijderen van de fixateur, maar kon via de weerspiegeling in het raam toch iets meekrijgen. De pinnen werden met een speciale tool (weer) losgeschroefd. In eerste instantie lukte dat niet helemaal, maar een tweede exemplaar van het stuk gereedschap werkte wel. Ik mocht de pinnen houden, “fijn aandenken”. Ik heb er toch een innige band mee ontwikkeld de afgelopen weken.

Ik was blij toen de arts zei dat er nu een druk verband voor 24 uur omheen ging en dat er daarna gewoon een pleister op mag. Er hoeft niet meer schoongemaakt te worden. Dit was iets wat de afgelopen weken (wel) twee maal daags moest gebeuren wat niet echt een pretje was. Eén pin zorgde voor een behoorlijke spanning op de huid waardoor dit erg pijnlijk was.

De wondjes werden (ook) niet gehecht en zullen vanzelf dichtgroeien. Op deze manier kan eventuele vuiligheid ook nog door het lichaam naar buiten worden gewerkt.

Na het verbinden van de voet werd ik terug gebracht naar de verkoever om “bij te komen”. Daar werd mij trouwens weer gevraagd of ik veel sportte (!): mijn hartslag was als van een sporter; tussen de 40 en 60 bpm. Ik liet even zien dat ik deze nog lager kon krijgen, beneden de 40, waardoor direct de alarmbellen gingen rinkelen en er twee verpleegsters aan mijn bed stonden. Niets aan de hand. Blijkbaar was dit ook een effect van het uitwerken van de verdoving. Gedurende het uur dat ik er lag gebeurde het in ieder geval nog een aantal keer, zodat men er aan gewend konden raken. Ik ben maar wat gaan bewegen, zodra ik dat meer kon, om mijn hartslag omhoog te brengen.

Na uiteindelijk een dik uur op de verkoever gelegen te hebben, mocht ik terug naar de dagverpleging waar ik wat te eten en drinken kreeg. Op dat moment was het gevoel in mijn benen al weer zover terug dat ik ze al redelijk kon bewegen. Ik had deze keer namelijk een kort werkende (+/- twee uur) verdoving gekregen.

Rond half vier moest er gedemonstreerd worden dat ik weer gewoon naar de WC kon (anders dreigde men met een katheter) wat (uiteindelijk) ook lukte en om 17:00u werd ik opgehaald door Wendy en de kids.

‘s Avonds deed mijn voet nog wel wat pijn, een gevoel van beursheid, wat goed kan nu er weer druk op het bot/gewricht komt/staat en er pinnen uit de botten zijn gehaald (al moet ik zeggen dat mijn scheenbeen niet veel pijn doet). De komende tijd nog paracetamol en diclofenac slikken als pijnstilling.

Het advies van de arts is nu om de komende twee weken de enkel te bewegen maar niet te belasten. Over twee weken (14-10) heb ik weer een consult in het ziekenhuis en dan zal er weer een röntgenfoto gemaakt worden. Als deze nu was gemaakt was er niet zoveel te zien geweest. Daarna wordt er waarschijnlijk begonnen met fysiotherapie, maar dat zie ik t.z.t. wel.