Mees in ondertussen alweer een paar weken thuis. Het is 4 weken geleden sinds zijn operatie. De afgelopen weken zijn behoorlijk onrustig geweest. Bij thuiskomst was Mees behoorlijk uit zij ritme: ‘s nachts niet doorslapen en in paniek hysterisch wakker worden.
Het eten gaat stapje voor stapje beter. Avondeten gaat best goed, maar brood is nog erg wisselend. Soms eet hij de binnenkant van een boterham goed op, soms blijft het in zijn gehemelte plakken of zit het zelfs in zijn neus en hoeft het allemaal niet zo van hem. Daarnaast drinkt hij natuurlijk nog steeds zijn melk. Fruit (gepureerd) vind hij heerlijk.
Ondertussen kruipt hij als een Formule 1 wagen en sinds kort lukt het hem om achter de loopkar zelf op te staan (zonder dat deze wegrijdt) en ermee weg te rijden. Hij vind dat geweldig. Al dat gesport levert ook de nodig ook de nodige blauwe plekken: gisteren kroop hij over de salontafel naar de TV tafel, maar daar zat een gat tussen van 20cm die hij niet zag, gevolg blauwe plek op zijn wang. ‘s Middags buiten stond hij aan het tuinstoeltje van Roos dat omviel, zodat hij met zijn hand klem kwam te zitten tussen stoel en een houten balkje: snee in zijn vinger. De poezen vind hij ook heel erg interessant, maar met name Spot hoeft hem niet te dichtbij te hebben. We moeten goed opletten dat ze niet uithaalt (het begint met vriendelijk wegduwen zonder klauwen, maar uiteindelijk…). Dus hij heeft ook een kras op zijn gezicht.
Geluid maken is ook een ding wat hij de hele dag door doet. Geen variatie in wat hij zegt, maar in vele toonaarden horen we de hele dag mamamamamamamama…… wat wij nu steevast beantwoorden met papa 😉 misschien dat hij dat een keer oppikt, haha.
Gisteren zag ik dat er eindelijk (na 4 maanden) weer een tand doorkomt: de linker boven tand. Dus we zijn weer flink aan het druppelen en verdoven. Daarnaast krijgt hij sinds donderdag oordruppels om zijn enigszins ontstoken loopoor wat rust te geven. Het toedienen van de druppels is in ieder geval een werkje om met twee personen te doen.
“Waarom?”
Roos is tegenwoordig haar oren verloren hebben we het idee. Luisteren is iets wat ze niet zo goed doet. We proberen haar de kunst van het fietsen bij te leren, maar dat gaat nog niet zo goed en vind ze daardoor ook niet interessant. Met haar loopfietsje daarentegen is ze razendsnel en dat vindt ze ook heerlijk. Steppen kan ze als de beste.
Praten doet ze honderuit, de mond gaat ‘s morgens open met “ik BEN wakker! en staat niet stil tot ze ‘s avonds weer in bed ligt en afsluit met liedjes en verhalen die ze in haar eentje nog in bed ligt te vertellen. Ze is momenteel helemaal “into” tellen. Alles wordt geteld. Ik vertrouw haar m’n belastingaangifte nog niet toe, maar het gaat eigenlijk best goed. Ook valt ons op dat de laatste week steeds meer de vraag “waarom?” gesteld wordt. Leuk om op alles een antwoord te moeten verzinnen, wat soms nog best lastig is… En het stopwoordje “hé?” lijkt ook ingevoerd. En als je dingetjes even niet meer weet, of niet weet wat je moet doen…dan is er wel iemand die je dat kan vertellen;-)